duiven in de konijnenberg

De Lichte Bikkel

In de nazomer van 1978 ben ik min of meer  met duiven begonnen. Mijn zoon komt thuis met twee zomerjongen; gekregen van de vader van een vriendje. We hebben een gazen hok met daarin een paar konijnen. Diep onder de grond is de zaak afgesloten met gaas. Onze bunny's hebben holen gegraven en hebben het wonderwel naar hun zin. Ik ben boos als ik die duiven zie.

‘ Wat moet je daar mee,’ vraag ik.

‘ Nou, ze kunnen toch bij  Koos en Wilma,’ zegt hij.

‘ Dan zitten ze in weer en wind onbeschut,’ stribbel ik nog tegen.

‘ Het zijn toch vogels, die kunnen wel buiten,’ verdedigt hij zich.

Hij krijgt zijn zin.  In de ren waar je net gebukt kunt staan, komen op zestig cm hoogte twee broedbakken te hangen. Aan de zijkant van 't hok komt een ouwe spoetnik; de voordeur van de duiven zullen we maar zeggen.

Er is echter een probleem: de Donkere en de Lichte Bikkel; zo heten de duiven, zijn twee mannetjes. Er moeten twee vrouwtjes gezocht worden en als dat geregeld is kan het geluk in de kleine dierentuin; er is inmiddels ook een cavia losgelaten, beginnen. De duiven komen op eitjes en diep onder de grond krijgen Koos en Wilma jongen.

Als de Lichte Bikkel en z'n duivin een paar dagen zitten te broeden, komt m'n zoon met een groot ei aanzetten, dat heeft hij gevonden beweert hij: het lag zo maar ergens. Hij schuift 't onbekende ei onder de broedende duif; die accepteert dat grote ding zonder blikken of blozen; geen spoor van verbazing: van wat zit ik hier opeens hoog en  wat een raar ding , nee, hij en z'n vrouwtje adopteren het reuzenei. Het is hun ei en daarmee uit.

Twee weken later wordt er een eendje geboren, dat luid piepend laat weten dat het op de wereld is. Het duivenpaar beschouwt het beestje als hun jong en ze proberen 't te voeden. Dat lukt niet. Eenden zijn nestvlieders en kunnen voor zichzelf zorgen. 
Halverwege die eerste dag laat 't diertje zich uit de broedbak vallen en loopt even later tussen de konijnen en de andere duiven te scharrelen. Het eet van alles, duivenvoer, brood en konijnenkeutels, het vermaakt zich prima en  gaat in de drinkbak van de duiven rondzwemmen.

De Bikkel tracht zijn pleegkind nog te voeren; hij staat er bij en maakt de bekende braakbeweging, maar het eendenkuiken snapt er niet veel van. Tegen de avond begint het klagelijk te piepen. Mijn zoon zet hem dan terug in de broedschotel, waar hij onder de duivin kruipt en in slaap sukkelt.

Zo gaat het voortaan. Overdag springt of valt de jonge eend uit 't broedhok en 's avonds wordt hij teruggezet. Soms maakt hij met  één van ons een wandelingetje.

Wat 't gedrag van de duiven betreft; die zien niet of een ei groot of klein is en ze accepteren alles wat er geboren wordt.

In onze jeugd haalden we eksternesten uit. Een ekster legt 5 à 7 eieren. Als we bij een nest kwamen waarin  bijv. 3 eieren lagen, legde het vriendje met wie ik op eierroof was, er een paar kleine aardappeltjes voor in de plaats en nam de eieren mee. Het nest werd dan niet verstoord en een aantal dagen daarna bezochten we het opnieuw om de rest  op te halen.

Een vogel  ziet misschien geen vorm-, grootte- of kleurverschil. Trouwens het koekoeksei in het nest van kleine zangvogels is ook groter en anders van kleur.

En hoe is het verder gegaan met eend en duif! Aanvankelijk is hett een vrolijke boel. De jonge eend verdwijnt soms onder de grond en ook de duiven lopen af en toe een konijnenhol binnen.  Mijn zoon wordt lid van een duivenvereniging.

 Pro Patria heet die club en bij de eerste wedvluchten op Duffel en Strombeek vliegen de Lichte Bikkel en z’n broer bij wijze van spreken op een konijnenhol en weten zich nog te klasseren ook.

Het jonge eendje wordt niet groot en het wordt niet de mooie zwaan uit het sprookje. Misschien heeft iets verkeerds gegeten, of heeft het paratyfus, coccidiose, haarwormen of een van die andere vreselijke duivenkwalen opgelopen, wie zal 't zeggen. Het wordt ziek en sterft.

©c.u.